Liturgia Horarum

Lately I've been clutching to my Liturgia Horarum. I don't normally pray Matins, principally because I can't understand the readings, and it is called "The Office of Readings" in the new hours. As an aside, I love that the hours have their own atitudes. Lauds is such a "isn't God great!" type of hour (which is why I thought the insertion of Psalm 42 (43) was a bit odd today...),while Compline is a "I'm horrible! The world is horrible! Save me God!" type of hour, and Vespers strikes me as the happy medium; the perfect hour to pray before dinner, when that 4 o'clock slouch hits you. At any rate, lately the readings (of Matins) have been coming from Jeremiah and The Imitation of Christ, two books that I happen to have. So, in fulfillment of my promise to sport some more Latin (which will always be in italics) on this blog I present to you the readings from Matins today, Tuesday in the Twenty Second week of Ordinary Time:

De libro Ieremiae prophetae (20,7-18)
(English Translation)

seduxisti me Domine et seductus sum
fortior me fuisti et invaluisti
factus sum in derisum tota die
omnes subsannant me

quia iam olim loquor vociferans
iniquitatem et vastitatem clamito
et factus est mihi sermo Domini
in obprobrium et in derisum tota die

et dixi non recordabor eius
neque loquar ultra in nomine illius
et factus est in corde meo quasi ignis exaestuans
claususque in ossibus meis et defeci ferre non sustinens

audivi enim contumelias multorum
et terrorem in circuitu
persequimini et persequamur eum
ab omnibus viris qui erant pacifici mei et custodientes latus meum
si quo modo decipiatur et praevaleamus adversus eum
et consequamur ultionem ex eo

Dominus autem mecum est quasi bellator fortis
idcirco qui persequuntur me
cadent et infirmi erunt
confundentur vehementer quia non intellexerunt
obprobrium sempiternum quod numquam delebitur

et tu Domine exercituum
probator iusti qui vides renes et cor
videam quaeso ultionem tuam ex eis
tibi enim revelavi causam meam

cantate Domino laudate Dominum
quia liberavit animam pauperis
de manu malorum

maledicta dies in qua natus sum
dies in qua peperit me mater mea
non sit benedicta

maledictus vir qui adnuntiavit patri meo
dicens natus est tibi puer masculus
et quasi gaudio laetificavit eum

sit homo ille ut sunt civitates
quas subvertit Dominus
et non paenituit eum
audiat clamorem mane et ululatum in tempore meridiano

qui non me interfecit a vulva
ut fieret mihi mater mea sepulchrum
et vulva eius conceptus aeternus

quare de vulva egressus
sum ut viderem laborem et dolorem
et consumerentur in confusione dies mei


E Libro De imitatione Christi (Lib. 3, 14)
(English Translation)
1. Intonas super me judicia tua, Domine, et timore ac tremore concutis omnia ossa mea et expavescit anima mea valde. Sto attonitus et considero, quia cæli non sunt mundi in conspectu tuo. Si in Angelis reperisti pravitatem, nec tamen epercisti, quid fiet de me. Ceciderunt stellæ de cælo, et ego pulvis quid præsumo? Quorum opra videbantur laudabilia, ceciderunt ad infima, et qui comedebant panem Angelorum, vidi siliquis delectari porcorum.
2. Nulla est ergo sanctitas, si manum tuam retrahas, Domine. Nulla sapientia prodest, si gubernare desistas. Nulla juvat fortitudo, si conservare desinas. Nulla secura castitas, si eam non protegas. Nulla propria prodest custodia, si non adsit tua sancta vigilantia. Nam relicti mergimur et perimus; visitati autem: vivimus et erigimur. Instabiles quippe sumus, sed propter te confirmamur; tepescimus, sed a te accendimur.
3. O, quam humiliter et abjecte mihi de me ipso sentiendum est, quam nihili pendendum est si quid boni videor habere. O, quam profunde me submittere debeo sub abyssalibus tuis judiciis, Domine; ubi nihil aliud me esse invenio, quam nihil et nihil. O, pondus immensum, o pelagus instransnatabile, ubi nihil de me reperio, quam in totum nihil. Ubi est ergo latebra gloriæ? Ubi confidentia de gloria concepta? Absorpta est omnis gloria vana in profunditate judiciorum tuorum super me.
4. Quid est omni caro in conspectu tuo? Numquid gloriabitur lutum contra formantem se? Quomodo potest erigi vaniloquio, cujus cor in veritate subjectum est Deo? Non eum totus mundus erigeret, quem sibi subjecit veritas. Nec omnium laudantium ore movebitur, qui totam spem suam in Deo firmavit. Nam et ipsi qui loquuntur, ecce omnes nihil, et deficient cum sonitu verborum. Veritas autem Domini manet in æternum.